Genieten van het avontuur in de outback. Tja het zou heel gemakkelijk moeten gaan, maar we zijn met zoveel andere dingen bezig, dat het er vaak bij in schiet.
Zo kregen we vanmiddag het bericht over de portofoon van Martin dat Twan lag te snurken in de Decision Making Unit. Je zou denken dat hij zoveel adrenaline zou hebben dat hij gefocust is op zijn taak, maar wij weten wel beter. Dit geldt trouwens niet alleen voor Twan, maar hij is een mooi voorbeeld. Nachten en nachten zitten er in, dus geen wonder dat je dan even in slaap valt op een wat rustiger moment. En zo is het met iedereen binnen het team. Zag het voortraject eruit als een periode van keihard werken met maximaal vier uur slaap per nacht, zo is het tijdens de race niet anders.
Daarbij slapen we tijdens de race niet op onze dikke luchtbedden in de warme slaapzaal van Alawa Scout Hall, maar in tenten. Wel gezellig, we hebben drie tenten waarin we met ongeveer dertig man slapen. We proberen elkaar de afgelopen nachten warm te houden maar toch is het erg koud in de Australische woestenij. Het is behelpen in de outback, maar toch is dit deel van het avontuur dat we niet zouden willen missen. Dit is wat het zo uniek maakt en een once in a lifetime opportunity.
Maar nu over de race, want daar gaat het immers om. Na gisteren dachten we dat het niet meer mis kon gaan. Inmiddels hebben we alle pech wel gehad, van electrisch, tot onze innovatieve lenzen en nu mechanisch. We hebben alles kunnen oplossen en hiermee niet overdreven veel tijd verloren. Toch stonden we aan het begin van de ochtend weer aan de kant door iets wat waarschijnlijk gisteren al veroorzaakt was bij het losraken van de connectie tussen voorwielophanging en chassis.
Dit heeft ervoor gezorgd dat we wat tijd verloren zijn, maar gelukkig hadden we maar 50 minuten nodig om alles weer op te knappen. Ook al dacht menigeen van ons na het zien van de auto en het spoor op de weg dat dit einde verhaal zou zijn.
Het was vandaag ook de dag van de ‘cattle grids’. Nadat we in de ochtend stil hadden gestaan voorbij één van de grids met het mankement werd besloten om heel consequent alle grids te beoordelen. Service 1 werd er op uitgestuurd om te zeggen wanneer er een grid aankomt (ook al konden we dit wel voorspellen met de route notities) en vooral met welke snelheid die grid te nemen was. Gelukkig was de communicatie de dag zo goed dat dit werkte als een geöliede machine. Als service 1 uiten bereik was wist onze scout de communicatie door te geven en zo werd iedereen als een treintje op de hoogte gebracht van wat er aan stond te komen. DMU gaf vervolgens aan de coureur aan welke snelheid en escort deed de alarmlichten aan en nam dezelfde snelheid aan over de grid. Wat een teamwerk!
We hebben onszelf na vanochtend weer opgepakt en er wordt ontzettend als team gewerkt en iedereen ondersteunt elkaar enorm. Ondanks de vele pech die we hebben staan we wel op die vijfde plek en horen we wat dat betreft bij de top. Nu is het zaak dat het morgen voor de wind gaat en dat we die vijfde plek behouden. De strategie is voor morgen bepaald. We gaan ervoor!
