Twee nachten hebben we doorgebracht in Kakadu National Park. Om even zuinig om te gaan met tijd en benzine, besloten we drie testsessies aan elkaar te plakken en ter plekke overnachten. Met drie afgeladen auto's vertrokken we woensdagochtend vroeg van Coconut Grove, via Nightcliff naar Humpty Doo.
Om halftien begonnen we toen onze eerste testrit, van Humpty Doo naar Jabiru. Of dat was toch het plan... Oliver legde zijn eerste kilometers van de dag in stijl af, stabiel en zonder slingeren, zoals we van hem gewend zijn. Door een plots elektronicaprobleem, moesten we Nuna even aan de kant zetten, maar deze keer verliep dat niet helemaal vlekkeloos. Regeneratief remmen was door de elektronica-miserie al geen optie, en toen... tumdumtumdum... kwam het rempedaal los. Gedaan met mechanisch remmen! Gelukkig was Diederik al bijzonder heroïsch uit een (traag) rijdende Mission Control gesprongen om Oliver te behoeden van het verder de berm in rijden, en stond Nuna dus enkele seconden later wel degelijk stil.
Na een grondige analyse van de situatie werd besloten dat we ons toch maar eens moesten opdelen in twee teams. Een goedgevulde Mission Control vertrok weer naar Darwin om daar onze vaakgebruikte turaan-hars op te pikken, en wat extra sterke lijm, want zelfs Support, de afgeladen pick-up, had dit niet in de kofferbak. Nuna werd op de trailer geladen, en met een snelheid van 70 kilometer per uur (voor de veiligheid), reden we richting South Alligator, onze slaapplaats van die avond.
Achter de pick-up met trailer bevond zich Scout, de partymobiel waar ik mij ook in bevond. Of ja, we deden ons best om de bijna twee en half uur durende reis zo aangenaam mogelijk te maken. Door de portofoons werd meer onzin gespuid dan ooit te voren, en elke keer er een road train passeerde, gingen de raampjes open en maakte iedereen vrolijke handgebaren. Het feest barstte natuurlijk pas echt los als de road train toeterde, dat spreekt voor zich. Onderweg maakten we natuurlijk ook tijd voor een toeristisch uitstapje naar de Termite Mounds, waar we al zo vaak voorbijgereden waren...
Tien minuten nadat we bij Aurora Resorts Kakadu waren aangekomen, kwam de Mission Control er ook aan, die natuurlijk bijna met dubbele snelheid de afstand kon afleggen.
Op het terras van kamer 34 werd meteen een mini-werkplaats aangelegd, veilig afgeschermd met pionnen en caution-lint. Dat was wel nodig ook, want Nuna werd regelmatig besnuffeld door Nederlandse, Belgische en Italiaanse toeristen en nieuwsgierige wallabies.
Omdat lijm en hars wel minstens drie uurtjes droogtijd kunnen gebruiken, hebben we de rest van de middag maar doorgebracht in het zwembad. Er bestaan wel ergere manieren om een testdag mee af te sluiten...
Donderdag zijn we dan maar weer extra vroeg aan de dag begonnen, om hem zo optimaal mogelijk te kunnen benutten. Om 6u stond de wekker, en begon iedereen weer met de voorbereidingen voor de tweede testdag in rij. Op het programma stond een reeks strategie-testen. Dit klinkt misschien heel ingewikkeld, maar het komt er op neer dat we tientallen keren hetzelfde stukje Arnhem Highway heen-en-weer reden, telkens een paar keer met precies dezelfde snelheid op de cruise control. Zo kon Vincent op verschillende snelheden het verbruik van Nuna vaststellen, en die informatie is bijzonder bruikbaar voor zijn strategie-programma. Heel de tijd dezelfde snelheid houden bleek af en toe toch niet zo gemakkelijk. Vooral niet als je constant 95 km/u rijdt, en er een road train voor je constant 93 km/u. Om de test niet te verpesten, zou je deze dan moeten inhalen met 95 km/u, maar dat veroorzaakt natuurlijk gevaarlijke situaties, zeker omdat zo'n road train gemakkelijk vijftig meter lang kan zijn, en je er dus niet zo snel voorbij bent.
Maar goed, sommige ritjes hebben we dus ook een paar keer opnieuw mogen doen... En dat is uiteraard ook steeds een goede oefening. Ik heb op een dag nog nooit zo veel zeiltjes opgevouwen en zandzakjes van Support naar Scout verplaatst als toen. Hierbij heb ik het natuurlijk over de zeiltjes die Scout neerlegt als Nuna stopt. Nadat Scout, Nuna en Mission Control weer de weg zijn opgereden, vouwen wij het zeiltje weer op, gooien de pionnen weer in de achterbak en scheuren hun achterna... Best wel intensief eigenlijk, als dat elke 25 kilometer gebeurt! Nuna had trouwens ook nog een aantal bijzondere tegenliggers op de weg...
Vrijdag was gelukkig rustiger, want toen bleek dat Nuna ook gewoon op bepaalde plekken een mooie draai kon maken, en in een keer doorrijden. Of ja, rustiger... Vrijdag was op een andere manier intensief. Om vijf uur 's ochtends stond de wekker, want... tsja... we wilden een race-dag simuleren en vroeg opstaan hoort daar nu eenmaal bij. Om halfzes reden we richting een open plek in de buurt, en stelden we ons op om de eerste zonnestralen te vangen. Vincent en Hjalmar zaten klaar achter de laptops, en terwijl wij het paneel richting de zon omhoog hielden, riepen zij af en toe getalletjes door de portofoon.
Na twee uur laden werd iets voor acht dan alles in hoog tempo ingepakt, zodat we om acht uur de baan op waren. Klaar voor heel veel kilometers... We zijn eigenlijk maar twee keer gestopt, tussen acht en vijf, en dat was telkens om een control stop te oefenen. Tijdens de race zijn controlepunten ingelast, waar wordt gecontroleerd of de wagen nog steeds aan de reglementen voldoet en waar van coureur kan gewisseld worden. Nuna staat dan een half uur stil, en in die tijd mag er niet aan de auto gesleuteld worden, maar kunnen bijvoorbeeld wel de volgwagens worden volgetankt. Ook de batterijen van Nuna konden worden bijgeladen...
We hadden trouwens al elke dag een poll gehouden hoeveel andere solar teams we zouden tegenkomen, en vrijdag was het eindelijk zo ver, want wie optimistisch "één" had gegokt, kreeg gelijk! Het sympathieke Leuvense Umicore Solar Team kruiste ons tijdens één van onze strategie-testen, en later kwamen we ze in de andere richting weer tegen. Op de plek waar wij Nuna op de trailer gingen laden, hadden zij een kamp opgezet. Na een babbeltje zijn we dan maar doorgereden naar onze vertrouwde thuisbasis in Darwin. Na al die lange werkdagen hadden we toch onze eigen poolparty met barbecue verdiend. Een beetje bubbelen en plonsen moet af en toe wel kunnen...
