Twente: Susanne van Aardenne vertelt

Het is een beetje in bizarre periode op het moment. Ik heb nog nooit eerder meegemaakt hoe volledig toegewijd een groep mensen kan zijn. Ook al heeft mijn studie psychologie het afgelopen jaar enorm op de achtergrond geleefd, blijf je natuurlijk wel naar mensen kijken op een bepaalde manier. De manier waarop mensen reageren op bepaalde situaties, hoe ze met elkaar omgaan of de manier waarop ze juist niet met elkaar omgaan. Hoe er gereageerd wordt op stress, de tegenvallers en de meevallers. Een unieke periode waarbij je heel veel dingen gaat begrijpen en zien.

Zo hebben twee EL-ers de afgelopen 48 uur zeker 40 uur aan de auto gewerkt. En klagen, ho maar, ze bikkelen door totdat ze zeker weten dat alles goed is.

Over vandaag, de tijd gaat hier zo snel dat je niet eens meer weet wat er ook alweer bij vandaag hoort. Zo waren we toch echt weer in de veronderstelling dat we zouden gaan testen. Maar toen ik vanochtend in de werkplaats kwam zag ik de bui alweer hangen. De lenzen lagen nog niet op de auto en het paneel stond nog niet buiten om de eerste zonnestralen op te vangen. Er moest nog veel gebeuren en dus toch besloten om alles af te maken zodat we met een complete auto gaan testen. We hopen dat die dag morgen aanbreekt. Zelf ben ik bezig geweest om de engelse pagina van de website een beetje meer te vullen. Er is een fotoalbum aan toegevoegd en voortaan is daar ook het meest belangrijke nieuws te vinden wat er met ons gebeurt.

Aan het eind van vandaag was het wat rustiger. Het paneel is in de zon geweest en de opbrengsten zien er goed uit.

De EL-ers konden zich losrukken van hun taak. Er werd besloten om maar even buiten de deur te eten, even een change of scenery, even ontspannen. Nadat iedereen zich een beetje had opgetut, (waarom eigenlijk, we gingen alleen maar eten?) gingen we naar een Indiaas restaurant. Allemaal erg lekker, voor de één een tikkeltje te heet. Na het eten weer huiswaarts, waar we door stoer doen op de weg bijna met elkaar in botsing kwamen. Iemand wilde een afslag te vroeg nemen terwijl hij op de rechterbaan reed en links voorlangs wilde kruisen. Het scheelde maar een haartje of onze auto was een metertje korter geweest. Schrikken dus.

Nu net nog een paar uurtjes gewerkt aan de canopy. Dat begint echt een beetje mijn projectje te worden. Langs het vizier van de canopy zat een verfrand die de luchtstroom verhinderde. Met een klein mesje heb ik die weggehaald. Vervolgens moet de canopy helemaal geschuurd worden en daarna het vizier gepolijst zodat de coureur weer goed op de weg kan letten. Allemaal leuk om te doen, maar wel een uurvretend klusje. Gelukkig kan ik hier in de avonduren aan werken.

Nou de sfeer zit er nog goed in, het is werken, werken, werken, maar we doen het ergens voor en dat verliezen we zeker niet uit het oog. Ook al wordt iedereen moe en is iedereen wat meer op de teentjes getrapt dat wordt ook wel weer meer getolereerd. Het is wel een uniek project om zo betrokken en intensief met elkaar samen te werken. Ik denk dat ik zo’n betrokkenheid en intensiteit niet snel meer mee zal maken in een project. Dat begin ik me steeds meer te beseffen, vooral nu het al zo dichtbij is.