Twente: World Solar Challenge racedag 3

Sjoerd van Steinvoren vertelt.

Vandaag maar weer eens een verhaal van mij, een van de coureurs van de Twente One.

Vandaag gestart vanaf een camping waar men gelooft dat Elvis nog leeft en dat aliens bestaan! Een groot circus dus. Vandaag stond mijn naam boven aan het lijstje, ik was de klos en mocht m’n borst nat maken voor een dag die ik niet zo snel zal vergeten. M’n maatjes hadden vannacht flink doorgeklust en toen ik wakker gemaakt werd om iets voor 7 stond de vleugel al weer netjes in de zon en werden de tenten al afgebroken.

Toch gaaf om heel even in een dergelijke voorkeurspositie te verkeren. Heb je genoeg gedronken, heb je genoeg gegeten, heb je je helm, heb je alles, heb je goed geslapen? (Jaja, nadat je om 11 uur de avond ervoor al bijna je bed ingeschopt wordt en na een klein uurtje rekken toch echt naar bed moet.)

Ja, ik heb vannacht goed geslapen, 15mm schuim doet je denken aan de verhalen die vaders altijd ophangen over hun tijd in militaire dienst. Slapen in alleen je slaapzak, op de koude grond! Ondanks dat dus toch perfect geslapen. Om 8 uur trapte ik voor het eerst het gas in, op naar Alice Springs. Vandaag geen mediastops, dus het kon wel eens een dag worden zonder coureurswissel. Ergens aan het eind van de morgen reden we met het hele konvooi een dik wolkenpak binnen. Omdat we gisteren de accu’s bijna leeg gereden hadden konden we vandaag bij het wegblijven van de zon niet sneller rijden dan 40 kilometer per uur.

Eerst leek het er even op dat we precies tussen de buien door konden rijden en dat Martin, onze strateeg en tevens raceleider, het heel erg goed uitgekiend had. De eerste 3 buien mooi misgelopen!

Daarna werd het echter één groot waterballet. Na 5 minuten had ik de spray van het wegdek in mijn nek en iets daarna kwamen de eerste druppels uit de hemel. Snel werd er besloten de nodige maatregelen te treffen.

Een extra spatbord en een vleugelhoes waar snel een gat in geknipt werd waren op de auto geklust en daar gingen we weer! Direct haalden we een team in dat ons voorbij gestoven was ten tijde dat we 40 reden! Geniaal, waarschijnlijk was het geen gezicht, maar het werkte wel! Toen het éénmaal weer droog was weer de auto voor een superstop aan de kant moeten zetten om het zeil van de panelen te trekken.

Niet veel later merkte ik een mankement aan de auto op. De omloopspindel waarmee we de carriers onder de lenzen transleren (waarmee we de ‘platen’ met zonnecellen onder de lenzen doorschuiven) was los getrild! Pffff, met het nodige kunst en vliegwerk heb ik de rest van de dag met 1 hand deze spindel zo gehouden dat de cellen mooi in focus lagen. Gelukkig heb ik twee handen en was er dus nog één over voor het stuur. Maarja, wat als je dan via de porto ingefluisterd krijgt dat je van cruise control snelheid 65 naar 85 moet? Mmm, de knieën maar een beetje optrekken en die flink tegen de spindel drukken, er vervolgens achter komen dat je veter vast zit achter het gaspedaal, en dan met je linker hand onder de rechter door de instellen op het dashboard invoeren. Juist ja, een heel gegoochel dus! Gelukkig was na 7 uur Alice Springs bereikt!

Ondertussen staan we op het Treager park midden in Alice Springs samen met alle andere teams die vandaag binnen zijn gekomen. De rest van de dag is rustdag en dus tijd om het paneel weer flink op te laden. Tijdens het schrijven van m’n weblog hoor ik ook nog dat we Taiwan ingehaald hebben, een reden voor een extra biertje (of een paar extra biertjes) aan de finish. Dat zal hopelijk ergens op dag 5 plaatsvinden! Morgen weer een nieuwe dag. Een nieuwe dag waarin mijn teammaatjes Elkin en Mark mogen laten zien dat we sneller zijn dan de Duitsers, op naar plaats 4, daar waar we zondag ook begonnen!