Twente: Bas Dierselhuis vertelt

Eindelijk! De box is er!

Vandaag was het dan zo ver. Eindelijk konden we aan de slag met hetgeen we hiervoor gekomen zijn. Na lang wachten, nagelbijten en veel frustraties was het vandaag eindelijk de dag van de aankomst van de transportbox.

’s Ochtends is een afvaardiging van ons (Timo, Niels en Maaike) naar de douane gegaan om de zaken te regelen. Ze konden terugkomen met het bericht dat we vanmiddag eindelijk de box zouden krijgen. Een ontlading bij iedereen. Direct gingen we de planning nog een keer doornemen zodat we straks als de box uitgepakt was direct aan de slag zouden kunnen.

Na het middaguur was het zover. We kregen een telefoontje dat de box onderweg is en dat we richting de werkplaats konden gaan. Vol goede moet stappen we die kant uit. We lopen allemaal stevig door en als we de hoek om komen bij onze werkplaats zien we de box eindelijk staan! Opluchting alom. Hij is er eindelijk. Er is alleen nog wel weer 1 probleem. Hij staat nog op de vrachtwagen en hoe krijg je een box van 6 x 2,4 x2,8 m die meer dan 2 ton weegt van een vrachtwagen.

De oplossing lag weer bij de universiteit en 2 heftrucks. Maar of dat de beste was, was te betwijfelen. Volgens mij is het hele team nog nooit zo zenuwachtig geweest. Denk je in dat je de box, waar al je spullen die je voor de race nodig hebt in zitten, 2 meter boven de grond ziet zweven, alleen omhooggehouden door 2 heftrucks, waarbij het hout van de box door het werken nogal kraakt………Het angstzweet liep bij iedereen over het hoofd en de rug. De box zakte langzaam en toen hij de grond raakte konden we allemaal niet anders dan applaudisseren. Iets wat waarschijnlijk een redelijke routineklus was voor de heftruckbestuurders stond voor ons gelijk aan een prestatie van wereldformaat.

Toen de box eindelijk stond konden we hem gaan uitpakken. De eerste deur die natuurlijk open ging was de deur waar de auto achter zou moeten staan. Weer grote spanning. Samen met Niels maakte ik de deur open en daardoor kon ik er niet direct in kijken om te zien of de auto onbeschadigd was. Ik hoorde de mensen om mij heen een zucht van verlichting slaken en ik wist dat het in orde was. De douane was er inmiddels ook bij gekomen, ze wilden nog in een paar dozen kijken. Dit leverde allemaal geen problemen meer op en zo snel als ze er waren, waren ze ook weer weg. Het uitpakken ging erg vlot. Gelukkig hadden we alles goed gedocumenteerd en wisten we zo waar elke doos naartoe moest. Ook de auto was er snel uit en voordat we het wisten waren we allemaal al aan het klussen. Eindelijk, we kunnen aan de slag met het geen we hiervoor zijn…..onze auto. Iedereen is weer vrolijk, de motivatie is weer op en top. We gaan knallen!