Twente: Niels Moshagen vertelt

Nog één dag en dan is de roadworthiness inspection. De auto wordt dan gekeurd en hopelijk mag hij dan de weg op.

De dag begon voor mij om 8 uur ’s ochtends om de weegschaal die we van de spuitafdeling van de Charles Darwin University hadden geleend weer terug te brengen. Heb daar nog even gesproken met de chef welke redelijk enthousiast reageerde, reden genoeg om daar in de loop van de ochtend nog een keer langs te gaan. Terug naar ons verblijf, even douchen wat eten en dan met de rest van de techneuten weer richting de werkplaats op de University. De stemming zit er weer goed in. Normaal gesproken beginnen we de donderdag met het opruimen van de scouting hall omdat hier elke donder “de wolfjes” (of hoe ze hier de jeugdige scouts ook noemen) komen spelen. Dit keer verschuiven we het door voor na de lunch.

In de werkplaats spreken we even kort door wat er vandaag allemaal moet gebeuren. Er wordt gewerkt aan de racevleugel waarin de laatste hand wordt gelegd aan onze fresnel carriers en de diverse elektronica. Verder moet de voorwielophanging er weer opgezet worden, wielkappen aangepast worden, rubbers passen, wishbonekappen gelijmd worden, elektronica van de auto getest worden en Stefan moet de remlichten nog werkend krijgen.

Zelf ben ik eerst maar eens gaan kijken naar het onderdeel van een wishbonekap die ik de avond daar voor gelamineerd had. Die zag er goed uit, tijd om de boel te gaan lijmen. Vervolgens ben ik met Harm naar de chef van de spuitafdeling gelopen die ik aan het begin van de ochtend nog had gesproken. Eenmaal binnen liepen we eerst tegen een Zuid- Afrikaan aan die ons in zijn best Zuid- Afrikaans Nederlands uithoorde over de Twente One. Na 10 minuten met de chef te hebben gesproken hebben we het voor elkaar gekregen om de helmen van de drie coureurs te laten spuiten en de 4 reserve wishbonekappen. Echt goede gasten die Australiërs “No worries mate!” Nog even naar het vliegveld gereden op zoek naar een gordel, de gordel die we hadden is nergens meer te vinden, waarschijnlijk in Nederland blijven liggen. Gelukkig ook hier weer alleen maar behulpzame mensen die ons binnen 10 min aan een gordel hadden geholpen. De gordel is ouder dan dat ik ben, maar voldoende voor de roadworthiness inspection .

Eten, de scouting hall opruimen en vervolgens weer snel aan het werk. De elektro mensen Twan en Stefan maken me een tikkeltje zenuwachtig als ze beginnen met testen en niet alles lijkt te werken zoals het zou moeten. Dan krijg je ook nog een camera van Axion in je snufferd geduwd “hoe laat gaat het worden vanavond?” was de vraag. Nou eh, ik denk dat we rond een uurtje of drie de auto wel helemaal klaar moeten kunnen hebben maar dat hangt een beetje af van de elektronica. Aangezien planningtechnisch is gebleken dat je de tijden die de elektrotechnici denken bezig te zijn moet vermenigvuldigen met een factor 1,5 a 2, zou het ook nog wel eens vijf uur kunnen worden. Helaas, daar wilde Gijs (de cameraman in kwestie) niet op wachten. Lafaard!

Lekker chinees gegeten met het hele team in de werkplaats. Hierna nog “even” de laatste hand gelegd aan de auto. Nog even mijn moeder gebeld om haar te feliciteren met haar verjaardag en vervolgens duimen voor de elektrische test. En ja hoor, het kost even maar dan doet alles het ook. Remlichten, voor- en achteruit rijden, alles lijkt te werken. Dat mag ook wel want ondertussen slaat de klok vier uur. Tijd om maar eens een paar uurtjes slaap te pakken voor we morgen weer om 8 uur naast ons bed moeten staan. Nog even twee biertjes drinken met de crew die tot laat is gebleven om vervolgens met een goed gevoel in slaap te vallen.